Ik haal hem na zijn middagpauze op van school voor ons tweewekelijkse coachingsuurtje. Heeeel veel energie en nog meer vragen. Een hoog bewustzijnsniveau en nieuwsgierig naar de wereld en naar de mens. Als je tien jaar bent, is dit best wel lastig. Vooral lastig omdat de omgeving niet op je is afgestemd. Om hier een weg in te vinden, ben ik er. We werken aan doelen maar het meeste gaat intuïtief. Vandaag is er een vraag. Nelleke? ‘Ja, jongen, zeg het eens.’ ‘Hebben vrouwen van 44 nog seks?’ Trickie, doelbewust en compleet begrepen. Dit wil je weten als je tien jaar bent. Heeft je coach nog seks? Hoe eerlijk is ze daarover? Kan ik daarna ook meer vragen? Gelukkig weet ik van deze ouders dat seks geen giechelonderwerp is maar als een natuurlijke behoefte wordt besproken.

Pluim voor deze ouders.

Maar ja, is het aan mij om hier antwoord op te geven? Past dit wel bij zijn doelen? Vanwaar deze vraag? Of raakt deze vraag mijn eigen grens? Of denk ik dat er zo’n grens moet zijn bij hulpverleners?

In een kleine seconde heb ik de situatie helder en vraag ik hem: ‘Wat denk je zelf?’ ‘Ik denk vrouwen zonder verkering niet en vrouwen met verkering of een man wel.’ En dan ben ik in het moment, als mezelf, zonder kader, eerlijk en kwetsbaar.

Natuurlijk mag hij dit vragen. En wat een eer dat deze vraag mij wordt gesteld. Ik geef antwoord. Wanneer je samen bent, eet je samen, overleg je samen, verdien je samen, voed je samen op en heb je samen seks. Daar geniet je samen van. Het antwoord volstaat. Hij vraagt niet door, loopt wel door en radert door, ik zie het aan zijn blik.