We kennen het wel: die momenten waarop je als ouder met de klok in de hand staat en jezelf afvraagt of je er wel genoeg voor je kinderen bent geweest. “Ik ben er niet genoeg voor ze geweest. Het afgelopen jaar,” biechtte een vader onlangs op tijdens een ouderbegeleidingsmoment dat ik geef naast het coachen van kinderen. Niet bijzonder, toch? Iedereen herkent wel dat gevoel, wanneer je – ondanks je allerbeste bedoelingen – even tekortschiet. Je bent ziek, het werk loopt over, of je relatie zit in de knoop. In de hulpverlening noemen we dit ‘emotioneel niet beschikbaar zijn’. Het is tijdelijk, en geloof me, het is niet zo schadelijk als het klinkt.

Onze kinderen hebben een enorme veerkracht en vaak staat er een heel netwerk klaar om in te springen. Denk aan de leerkracht, opa, buurvrouw, ooms en tantes die, als tijdelijke vervangers, hun liefde en aandacht royaal uitdelen. Soms ontstaat daar zelfs iets moois, zoals een hechte band met opa of een buurvrouw die alles geeft wat ze heeft.

Ik herinner me mijn eigen periode van ziek zijn: elk van mijn vier kinderen kreeg steun van de mensen om ons heen. Niet altijd genoeg van mijzelf, maar wel genoeg om te voelen dat ze geliefd waren. Ik heb mijn eigen kinderen verteld dat ik spijt had dat ik er niet genoeg was geweest – en wat bleek? Het werd me meteen vergeven. Die woorden, al zo eenvoudig, brachten een gevoel van opluchting dat ik met een warme lach deel met een vader die er duidelijk mee worstelde.

We sloten dat gesprek af met koffie en een mislukte, maar oh-zo-heerlijke cake. Want ja, niet alles gaat altijd perfect – en dat is helemaal oké. 

Misschien is het wel precies die imperfectie die het leven en het ouderschap zo mooi maakt. Practise what you preach: wees er, met al je gebreken, en geniet van de momenten waarop alles gewoon een beetje chaotisch maar altijd liefdevol is.

Liefs