Als pedagoog weet ik maar al te goed dat elk gezin uniek is. Er is dus geen universele opvoedingsstijl die voor iedereen werkt – en dat is precies wat ik zo mooi vind. Daarom sluit ik me graag aan bij de kernwaarden van opvoeding: liefde, verbinding en rust. Mijn eigen stijl valt absoluut onder de categorie liefdevolle verwaarlozing. Soms heeft het eerste woord het meeste gewicht en soms ook het laatste…

Nu hoor ik je denken: “Verwaarlozing? Maar dan ben je toch even niet betrokken?” Integendeel! Het “liefdevolle” eraan zorgt ervoor dat het nooit om loslaten gaat, maar om het loslaten van de druk van perfectie. Het is mijn manier om te zeggen: “Doe het op jullie eigen unieke manier.” Soms betekent dit dat je even niet de hele boel moet managen, maar gewoon even moet vertrouwen op de kracht van spontaniteit, humor en liefde.

Iedereen weet dat het af en toe oké is om de touwtjes wat te laten vieren – zolang de liefde maar blijft stromen. Het gaat erom dat je als ouder in actie komt wanneer het nodig is, maar ook ruimte laat voor de kleine blunders en onverwachte momenten. Want, zeg nou zelf, hoe leer je niet door te proberen, te struikelen en dan weer op te staan met een glimlach?

Dus ja, als pedagoog en als ouder ben ik ervan overtuigd: er is geen pasklare methode. Wij vieren de unieke, soms wat verwarde, maar altijd liefdevolle manier van opvoeden. Want uiteindelijk draait het om het delen van liefde en het creëren van verbinding, op een manier die bij ons past. 

En troost je met de gedachte dat iedereen aan het proberen is. Dat iedereen ooit eens moeder of vader is geworden en gestart is met leren. En ja, dat gaat gewoon met vallen en opstaan.

Liefs.

.